Ik heb jou ook gezien..

Wat had ik graag gewild en wat vind ik het verdrietig, dat wij niet bij jou kunnen komen. Hoe jij niet anders kan, dan vluchten of vechten. Dat het niet een keuze is, maar slechts een onvermogen. Dat je echt wel anders wil, maar geen idee hebt hoe en daardoor steeds weer vastloopt. Je hoofd stoot en je glazen ingooit, zonder echt te snappen waar het toch steeds weer misgaat.

We zien dat kleine angstige jongetje…maar we komen er niet bij.. En wanneer jij op je kleinst bent, je geraakt wordt, je in hopeloosheid schiet, lukt het jou niet anders dan te knallen, te gooien, te vechten en jezelf helemaal te verliezen.. Geen houvast, geen baken, geen rots in de branding..

Nog eenzamer dan je altijd al bent.

Geen woorden in jou, om te zeggen, te verlichten, te dragen en te reflecteren. Geen woorden om jou mee te vangen. Ondanks de liefde die er voor je is, te weinig gezien, gehoord en begrepen. De intenties van degene die meer dan wat ook, van jou houden zijn niet voldoende gebleken. De combinatie van meerdere dingen, maakt dat jij daar nu in in je eentje staat te vechten. Het is vechten tegen het leven, alles wat je overkomt en waar je geen antwoord op weet. Zien we hoe klein en kwetsbaar je bent. Maar niemand mag je troosten, je vasthouden en je tranen zien. Tot nu toe lukt het niet jou te laten voelen dat je niet alleen vecht.

We zien dat je zoveel meer nodig hebt dan je familie en de tot nu geboden hulp. We weten dat we je opnieuw, in jou beleving in de steek laten. Het is het kiezen uit de minst kwade. De keuze die jou het meeste zal helpen, die voorbij jou muren kunnen gaan. Waarbij je zal voelen dat je kan vallen en er iemand is om je op te vangen. Zodat je leert dat je niet bang hoeft te zijn voor je eigen emoties, niet bang hoeft te zijn voor jezelf en de wereld om jou heen.

Wat had ik je graag kunnen garanderen, kunnen beloven dat na deze keuze,  jouw leven is gered.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan alle roekeloze pubers

 

Jij leuke, grappige, onnozele, aparte, brutale, egoïstische, kleine, grote mensenkind.

Wat komt er toch allemaal uit, in het zoeken naar  je autonomie? Natuurlijk zul je stomme keuzes maken, vriendschappen verliezen en nieuwe vriendschappen aangaan. Slechte cijfers halen, stiekem roken en van je kamer 1 grote rommel maken. Maar wat maakt dat je jezelf echt in hele stomme en onveilige situaties blijft brengen?

En je autoriteit en gezag als een grote onnodige last ervaart? Sommige van jullie zullen alleen maar ervaren dat er niemand te vertrouwen valt. Maar is het nodig zo roekeloos met je eigen leven om te gaan? Serieus hoe is het gekomen dat je, je ouders ben gaan uitschelden voor woorden die ik niet eens, durf op te schrijven?

 

Ja natuurlijk snap ik als er bij jou thuis gevloekt, gescholden en geschreeuwd wordt dat het voor jou aangeleerd gedrag is. Natuurlijk snap ik dat wanneer je een keer een fout maakt, je eerst moet kijken naar de mogelijke oorzaken achter deze actie. Dat je iedereen en alle gezinsleden moet leren kennen om te snappen waar het in zit. 

 

Dat tegenwoordig en misschien was het er altijd al, alles maar beschikbaar is. Alleen kennen jullie deze generatie 3000 volgers, vrienden, flows, Ista en Snapchat. Inplaats van dat kleine groepje vrienden zoals ik het vroeger had. Je wordt voortdurend aangesproken en je impulsen steeds weer aangeraakt. Jij puber in deze tijd moet steeds opnieuw en continu keuzes maken, terwijl je impulsiviteit in deze fase al zo sterk aanwezig is.

Tegenwoordig in deze tijd alles maar weggepoetst en weggemaakt wordt. Lichamen en gezichten worden voortdurend digitaal bewerkt. Seks en uiterlijk sales, alleen is het gebaseerd op lucht, op namaak en onecht. Naar links, naar rechts, een hartje en een kusje.  Maar goed dit alles en deze tijd geeft jou niet het recht je ouders uit te schelden. Tenzij ze je, in elkaar trappen en verrot schelden. Dan moet je zo snel mogelijk zorgen dat je hulp krijgt. 

 

Het geeft je ook niet het recht om respectloos met je leraar om te gaan. Ja natuurlijk zal je leraren treffen die minder goed zijn in wat ze doen, ze staan daar wel voor jullie. Zijn minimaal 4 jaar naar school gegaan om met jullie te werken, de passie van het vak mee te geven. En nee het is niet nodig om wapens bij je te dragen, als je in een milieu komt waar wapens gebruikelijk zijn moet je heel snel maken dat je wegkomt.

Natuurlijk kan het gebeuren dat je in aanraking komt met cannabis en dat je er eens mee experimenteert. Dat was vroeger natuurlijk niet anders, alleen is de shit die jullie nu roken gewoon niet meer te vergelijken.  Je kunt je niet elke dag suf blowen en zeker niet wanneer je hersenen nog volop in ontwikkeling zijn. Dat was toen niet handig en nu nog meer niet. Alleen is het via je contacten op snap, ista en noem maar op overal bereikbaar. Het raakt me echt ontzettend als ik zie dat jij die mooie puber, jezelf zo beschadigd en jezelf tekort doet. Zo roekeloos met je leven omgaat, terwijl je voor je naasten zo ontzettend onmisbaar bent.

Jezelf in een coma zuipen, drugs gebruiken met vage bekenden, zonder te weten wat je precies binnen krijgt en kan verwachten. In auto’s stappen bij mensen die je via via kent en ineens in het midden van het land zitten en geen grip meer te hebben op de situatie waar je je plotseling in bevind.

Lieve stomme, eigenwijze, roekeloze, soms radeloze puber. Doe alsjeblieft jezelf en daarmee anderen een plezier, zorg goed voor jezelf en breng jezelf niet in gevaar. Die paar uren dat je ging achter je eigen impulsen, hielden je ouders nachten wakker. Radeloosheid, machteloosheid, tranen en pijn omdat degene van wie ze het meeste houden nu even totaal onbereikbaar en niet veilig lijkt te zijn.

Ik praat vanuit mijn eigen puber ervaringen. Ik heb het ook niet altijd netjes gedaan, en ben als puber een dader geweest. Ik maakte stomme fouten en probeerde de verkeerde mentaliteit. Maar ik leerde van wat ik deed en ik reflecteerde op mijn handelen. Ik praat ook vanuit mijn jarenlange ervaring in het werken met gezinnen en de vele pubers die ik heb gezien.

Overprikkeling ten top..

Ik ga weer eens onderuit. Keihard stort ik in en ben mezelf even kwijt. Alles komt keihard binnen en ik kan me even niet meer afsluiten.

Deze periode, van kou, sinterklaas en kinderdrukte vraagt veel. Ik heb geen plan en alles vliegt op me af. 

Na een paar drukke dagen continu aan het rennen en aan het vliegen. De dingen regelen, onthouden en structuren, vergeet ik soms ontzettend veel. 

Zoals vandaag zonder daadwerkelijk plan begonnen. Wordt ik verast door de chaos en de drukte in het gedrag van de kinderen en wat dat met mij doet. 

Een opeenstapeling van prikkels en geluiden. Verlichte winkels, vele mensen op pad voor sinterklaas. Geroezemoes en gepraat wordt alles 1 geheel en loop ik op een dunne draad. Proberen te focussen op het doel terwijl alles in mij zegt dat ik wegwezen wil. Weg uit die drukte, de wir war van mensen. 

En vandaag is het dus zover en is het teveel geweest. Ik wordt wakker van mijn gillende kinderen. Die of juist veel lol hebben of direct ruzie hebben. Hoe dan ook vinden ze het deze weken erg lastig om op normale toonhoogte te communiceren met elkaar. De tv staat aan en ook tegenwoordig zijn de stemmen van deze programma’s schel en hard. Ik neem ook weer eens allemaal rommel waar en irriteer me dat iedereen maar gewoon alles neergooit. 

Ik wil overzicht krijgen en orde maar ook hier speelt het probleem dat al deze dingen 1 geheel van chaos en blubber in mijn hoofd worden. 

Met man en macht probeer ik me er voor af te sluiten en me er niet aan over te geven. Ik moet dit toch gewoon kunnen?. 

Van binnen voel ik me zo gespannen en ik probeer het de kinderen uit te leggen. Maar het komt niet binnen. Zo nu en dan ben ik alleen in een ruimte en ik moet mij zo bedwingen niet te gaan gillen of met Iets te gaan gooien. 

Als manlief thuiskomt vraagt hij of ik al boodschappen gedaan heb. Ik leg hem uit dat ik dat nog niet gedaan heb en hoe het nu in mijn hoofd is. Hij baalt en ik snap zijn balen. Ik baal alleen zelf ook al zo, want op dagen als deze doe ik zo ontzettend mijn best. Het lukt me alleen niet en ik voel me dan een mislukkeling. 

Het is lang geleden zo een dag. En ik weet dat het morgen weer anders is. Maar voor nu moet ik weg uit deze drukte en chaos omdat mijn hoofd het simpelweg niet trekt. 

Er is een mevrouw gekomen

Er is een mevrouw gekomen, zij zegt dat ze is gekomen om jou en je broertjes en twee zussen te komen helpen. Want ze heeft gehoord dat het niet helemaal goed gaat thuis. Deze mevrouw werkt bij bureau jeugdzorg. Ze komt met jou, je broertjes en zusjes praten. Soms ben je bang thuis. Dan hebben je vader en moeder ruzie. Soms is mama boos op jou of op één van de andere. Soms zijn papa en mama heel erg moe en worden ze snel boos omdat je net even iets niet hoorde of omdat je ruzie had met je zus om de tv. Je krijgt dan slaag en mama heeft je ook wel eens vastgebonden.

Die mevrouw tekent huisjes met jullie en stelt allemaal vragen over jou droomhuis, het huis waar je bang, verdrietig en rot dingen tekent. Je tekent ook nog een huis met alle dingen waar je blij van wordt. Je wordt blij als papa en mama met jullie op bezoek gaan bij opa. Je wordt blij als je lekker met je vriendjes buiten mag spelen. Je wordt blij als je een cadeau, snoepjes of geld van papa en mama krijgt. Het fijnst voel je je als papa en mama lief doen tegen elkaar en jou knuffelen. Je vertelt de mevrouw wel over dat je thuis vaak bang bent.

Het is een paar dagen later nadat je had vertelt dat je thuis geslagen werd. Jullie zijn net klaar met eten als de deurbel gaat. Je grote zus doet de deur open en daar is de mevrouw die jullie kwam helpen. Er zijn ook nog twee mevrouwen en een politie. Een van de mevrouwen gaat met mama praten. Mama moet ineens heel hard huilen en valt op de grond en begint te gillen. De mevrouw die je kent zegt dat jullie met haar meekomen. Jullie zullen een paar dagen bij andere mensen gaan logeren. Je bent bang en alleen je grote zus en oudere broer huilen niet. Aan papa wordt gevraagd of hij wat spullen wil inpakken. Je vind het heel zielig voor mama, je wilt niet dat mama pijn heeft. Ook vind je het zielig voor je kleine broertje en zusje. Papa geeft de spullen en is heel stil. Papa zegt dat hij het begrijpt tegen de agent. Wat begrijpt papa? Want je begrijpt er zelf even niets van..

Je zit met je oudere broer in de auto dat duurt een hele tijd. De mevrouw vertelt dat papa en mama geholpen worden zodat ze geen ruzie meer hebben. Zodat jullie niet meer bang hoeven te zijn of geslagen zullen worden. In het huis waar jullie naar toe gaan zijn nog twee kindjes dus kunnen jullie lekker met die andere kinderen spelen. Zelf voel je je misselijk in je buik en de hele tijd voel je, je ogen prikken. Je zussen en broertje gaan bij een ander gezin slapen. Je vraagt je af of mama nog huilt en wie er dan bij mama is. Je vraagt je af waar je precies naar toe gaat, “zijn het aardige mensen?” Moet je daar dan ook naar school en in wat voor kamer gaan jullie dan slapen?

Je vraagt je af of mama nu zo verdrietig is en dit allemaal jou schuld is omdat je hebt vertelt dat je soms bang bent. Ook ben je heel bang dat papa en mama heel erg boos op je zullen zijn. Je mist papa en mama en je wou dat mama nu bij je was.

Het duurt een hele tijd en dan kom je bij een vader en een moeder. Ze hebben een heel groot huis en er zijn nog drie kinderen. Twee kinderen wonen daar zelf en er is nog een grote pleegdochter. De pleegmoeder doet de deur open en zegt welkom. Je hebt je jas nog aan en weet niet goed wat je nu moet doen. Thuis moeten altijd je schoenen uit en de jas gooide je in de gang. Je kijkt naar je broer, misschien weet hij het wel. Maar ook hij kijkt naar de grond en is stil. De pleegmoeder zegt waar jullie je jas en schoenen kunnen uittrekken. Ook vertelt ze wie alle kinderen zijn die in het huis wonen. De kinderen laten je zien waar jij en je broer slapen. Je bent blij dat jullie in ieder geval samen op een kamer slapen, dan ben je minder bang.

Als je beneden komt staat er limonade en iedereen gaat even zitten aan de grote tafel. Er is ook een hond in huis. Je vind honden wel een beetje eng. Hij is groot en je vind het spannend want mama vind honden ook eng. Je kent ook niemand die zelf een hond heeft. De andere kinderen vragen wat je leuk vind om te spelen. Je vertelt dat je van computeren en voetballen houdt. De kinderen vertellen dat zij een trampoline hebben en ze vragen of jij en je broer dat ook leuk vinden. Je knikt blij van ja en als ze je vragen of je mee komt spelen ren je mee naar buiten.

Voordat je naar bed gaat ga je nog douchen. De badkamer is groot en ze hebben zelfs een bad. Straks zien die mensen je in je blootje, papa en mama gingen altijd weg. De pleegmoeder geeft je een tandenborstel en handdoek. Als jij en je broer naar bed gaan komt de pleegmoeder nog even vragen hoe het gaat. Je weet niet zo goed wat je moet antwoorden. Je hebt wel zin om morgen weer op de trampoline te gaan maar als je aan mama denkt wordt je weer verdrietig. Je vind het spannend om in een vreemd bed en huis te slapen waar je nog niemand echt kent.

 

 

Als het toch geen tennis is

In de keuken voeren man en ik een intensief gesprek. De kinderen zitten in de woonkamer tv te kijken. Totdat er ineens een kreunend geluid wat uit de woonkamer komt en tot mij doordringt. Mijn hart slaat acuut een aantal slagen over en al mijn hoop is gevestigd dat mijn kinderen een tenniswedstrijd aan het kijken zijn. Ik hoop heel erg dat ze het dolkomisch vinden dat rennen over het veld en het geschreeuw wat daarbij soms kan vrijkomen. Maar toen ik de woonkamer inkwam was mijn hoop direct verdwenen. In beeld zag ik een enorme kont waar net een penis zijn intrede deed. Wat mij overigens opviel was dat de penis een condoom omhad. Ik was verbaasd dat ik daar nu aan dacht. Ik zette direct de televisie uit en stamelde tegen mijn kinderen dat dit bedoeld is voor grote mensen. Ziggo was zo aardig om reclame te maken voor een pornozender die je blijkbaar nu een paar dagen voor niets kon bekijken.

Ik zag zoonlief met pretoogjes op de bank heen en weer wiebelen en dochterlief wat stilletjes in een hoekje weggekropen. Mijn belangrijkste taak nu was om uit te vinden wat de kinderen allemaal gezien hadden.  En het bleek dat ze het hele arsenaal konden opnoemen van likken aan de piemel. Dochterlief vroeg zich af hoe dit nu allemaal heette wat ze gezien had en of papa en mama dit soort dingen ook deden. Ik beaamde dat grote mensen dat doen ja als ze verliefd zijn en vrijen met elkaar.

De volgende dag stapte ik direct op de juf af, om te vertellen wat er was gebeurd. Hierdoor was de juf op de hoogte als de kinderen ineens bijzondere uitspraken zouden doen. Ik realiseerde me ook dat het behoorlijk wat teweeg kan brengen wanneer je kinderen van 4 en 7 ineens uitspraken doen waarbij het likken aan geslachtsdelen voorbij komt.

Het zal niet de eerste keer zijn dat uitspraken of bepaalde gedragingen van kinderen een heel groot effect hebben zonder dat er daadwerkelijk iets aan de hand is. Ik wil natuurlijk niet zeggen dat er niets aan de hand is op het moment dat je kinderen porno hebben gezien. Maar de daaruit mogelijk volgende uitspraken kunnen wel eens voor hele andere interpretaties zorgen. Ik vroeg mij af wat de leerkracht op zo een moment zou kunnen doen en zal iedere leerkracht dit direct bespreken met de ouders, of zal het direct zijn zorgen uitspreken bij veilig thuis (Algemeen Meldpunt Kindermishandeling).

Het is wel bekend dat mensen snel in paniek kunnen raken wanneer het over seksualiteit en kinderen gaat. Juist daarom vind ik het belangrijk dit met jullie te delen zodat er meer bewust zijn komt over de verschillende kanten die er in een verhaal kunnen spelen. Hoe dan ook is het dit keer goed afgelopen en hebben mijn kinderen geen trauma opgelopen naar ik weet.

In ieder geval zal Ziggo een mail ontvangen want slordig is het wel.

Een mopje om het verhaal mee af te sluiten… Want laten we vooral ook blijven lachen

Opa en oma krijgen van hun kinderen voor hun 50-jarige huwelijk een videorecorder.­ Nou, diezelfde avond gaat oma naar de videotheek en die vraagt om een porno video.­ Nou, die videotheekeigenaar kijkt haar een beetje verbaasd aan, maar die vraagt toch, ‘Wilt u harde of soft-porno?’ ‘Doet u maar een harde,’ zegt oma, ‘want mijn man is doof.

Lieve Menschen

Er moet mij echt even iets van het hart.. Ook al zie ik zoveel pure mensen om mij heen vol van liefde begrip en wederzijds respect.

Als ik het nieuws kijk wordt ik diep treurig. De uitspraken van sommige mensen vind ik regelmatig echt diep triest. Vooral als je merkt dat er mensen in je omgeving zijn die er duidelijk anders over denken.

Ik snap het niet…. We kregen de aarde… er werden grenzen bedacht voor daar waar ieder mens zich op zijn eigen manier ontwikkelde. Er kwam ruilen er kwam handel en er kwam geld. God heeft altijd voor mensen bestaan, in verschillende belevingen en uitingen. Er kwam onderdrukking, verdrijving voor datgene wat er anders was. Prachtige culturen, muziek, opvattingen werden voor minderwaardig aangezien. Er is altijd onderdrukking geweest, angst voor het onbekende. De grenzen die door de mensch is bedacht. God die naar ons oordeel wordt gemaakt.

Maar soms komt het zo ontzettende dichtbij… Hoe kunnen wij mensen oordelen over iets wat we niet kennen. Omdat het nieuws nu eenmaal graag uitweidt en stilstaat bij alle problemen. De wereldleiders investeren in de oorlogen die er op de wereld afspelen. Vooral het Midden-Oosten en Amerika heeft interessante lijntjes.

Als ik hoor hoe mensen tekeer gaan als het over zwarte piet gaat… Dan huilt mijn hart. Wat is tolerantie als alles wat anders dan je eigen opvattingen is, wordt afgeschreven. Belaagd, bejubeld en bedreigd. Ook nog eens stilstaand dat Nederlandse geschiedenislessen bepalen wat wij leren over de oorlog. De tweede wereld oorlog wordt elk jaar breed uitgemeten op de tv op school, je wordt er mee doodgegooid. Nederlandse politiek staat liever niet stil bij de Verraders en onze eigen positie in de tweede wereld oorlog. Minimale aandacht wordt er aan de slavernij, laat staan de Molukkers besteed.. We slaan onszelf op de borst, want wij zijn tolerant.. We hebben moskeeën, we zijn tolerant… Wij praten er ook niet over dat zij kalfjes slachten… Maar als je aan “ons” komt dan wel. Dan gooien we alle shit eruit.

Ik klamp me vast aan berichten die juist die tolerantie laten zien. Samen dansen, eten en vrij zijn. Ik klamp me vast aan de sociale mensen, die net als ik, ieder op zijn eigen manier strijden tegen onrecht en doen wat ze kunnen. Om de wereld een beetje mooier te maken en al het moois en het pure te delen met onze omgeving.

http://http://www.rtvnoord.nl/nieuws/154651/Onnen-viert-feest-met-asielzoekers

Kont kont piemeltrek.

                                             

Ik sta een ingewikkelde hoogslaper zonder gebruiksaanwijzing in elkaar te zetten. Er moet een bureau in en zoonlief en aanhang komen zo nu en dan helpen. Ik verlies soms mijn geduld. Wat betekend dat ik dan gewoon soms keihard wil vloeken. Ik stuur ze weer even naar buiten. Zoonlief komt thuis en zingt het liedje kont kont piemeltrek…. T’ heeft een pakkend melodietje kan ik u zeggen. Hij zegt vriendje en ik hebben kont kont piemeltrek gespeeld. Het eerste wat ik dan toch denk.. “oh fuck en de ouders van vriendje zijn protestants”.

Seksuele ontwikkeling is iets waar ieder mens anders tegen aan kan kijken. Nu ik moeder ben gaat het niet alleen meer om wat ik ok vind en normaal. Of waarvan ik weet dat het gewoon gezond “seksueel” gedrag is. Het gaat er ook om hoe de ouders van de vriendjes en vriendinnetjes erover denken. Die ouders zoek ik niet altijd zelf uit…

Soms kan volkomen gezond gedrag als ongezond en zorgelijk worden bestempeld.

In ieder geval… Ik zei dus ook direct tegen zoonlief. “ja dat vind de moeder van vriendje misschien wel een beetje gek.. Natuurlijk ik had tig vragen kunnen stellen…..Zoontje antwoorde; “ja maar mijn vriendje vertelt het niet tegen zijn moeder.” Ik antwoorde ja dan heeft hij een geheim wat misschien beetje gek voelt.”  Hoe dan ook ik zat druk met dat bed… En zoontje ging weer buiten spelen.

Vriendje en hij kwamen boven en het bed was eindelijk klaar…. Pfffff. Beide mannetjes waren aan het spelen en ineens riep zoonlief me…. “mama mogen we kont kont piemeltrek doen?”. IK zeg “hoe gaat dat dan?”… Zoonlief trekt zijn broek naar beneden begint te zingen en vriendje trekt dan aan de piemel en de kont . Ik zie dat de mannetjes het ergens best een beetje spannend  vinden. Ik antwoord in ieder geval;  “ik snap ook  dat het grappig is, maar piemeltrekken is niet gek als je alleen bent.”

Ok antwoorde mijn kleine kereltje. Enigszins wel jammer want het was een leuk spelletje, maar het ergens ook wel begrijpend… Of wil ik dat graag, zo interpreteren?

FUCK Barbie en Tinkerbell

Mijn dochter van zes staat voor me houdt haar handen op haar buik en zegt “kijk eens mam, ik ben dik’.” Ik val nog net niet van mijn stoel van deze uitspraak en denk vlug in mezelf “hoe komt zij hierbij?”.

Het valt me ook op dat als ik mijn dochter op de foto wil zetten zij direct in een pose gaat staan die mij nogal “sexy” aandoet. Hoewel het gek is om de term Sexy te bezigen als het om je zes jarige kind gaat, valt het wel op.

Ik vraag me af of ze dit van mij heeft. Wat is mijn bijdrage als moeder in het zelfbeeld van mijn dochter. Ik ben zeker een vrouw die ervan houdt zich te verzorgen en ook mijn eigen vrouwelijkheid waardeert. Ik draag make-up en heb bijna altijd schoenen met hakken aan en strakke kleding. Ik accepteer het dat ik rimpels krijg, dat mijn borsten niet meer strak vooruit staan, dat mijn billen meer gaan hangen. Ik ben trots op mijn lijf die twee kinderen gedragen en gevoed heeft.

Ik kijk naar de barbies naar hun slanke tailles die er in werkelijkheid nooit zo uitzien. Ik kijk naar al die Disney vrouwtjes en ook hun taille is zo niet kloppend met de werkelijkheid. De fee van assepoester is wat voller en wordt zij dan als een gezellige dikkerd gezien? Marlin Monroe ooit een supermooie vrouw en nog steeds een icoon. Zou deze vrouw in deze tijd nog steeds zo beroemd kunnen worden of zal ze als te dik gezien worden?

Op televisie wordt alles opgepoetst en weggeveegd. Op billboards zijn de vrouwen ook bewerkt en raken in beeld steeds verder weg van de werkelijkheid. Waar zij de pukkeltjes, de lachrimpeltjes en het normale figuur?

In programma’s die al voor jonge kinderen geschikt wordt geacht, draaien de dingen ook om het uiterlijk, wie is er op wie verliefd. Wat is aantrekkelijk en mooi? Zelfs de K3 series gaan over verliefdheid, uiterlijk en verleiding van de oh zo knappe buurjongen.

Voor een hoop kan ik mijn dochter nog beschermen want bepaalde programma`s mag ze gewoon niet kijken en ook op de computer komt ze zelden. Ik realiseer me wel dat ze hier steeds meer aan blootgesteld gaat worden. En dat het uiterlijk en wat als mooi gezien wordt veranderd. Photoshop, plastisch chirurgie en reclame spelen een steeds grotere rol in het zelfbeeld van meiden en vrouwen.

Dochterlief is pas zeven en toch laat ze me extra nadenken over deze onderwerpen.

Ter afsluiting nog een mopje

Een vrouw van 46 krijgt een hartaanval en ligt in het ziekenhuis.
Terwijl ze op de operatietafel ligt, dichtbij de dood, krijgt ze een visioen.
Ze ziet God en vraagt: ‘Is mijn uur gekomen?’
God antwoordt: ‘Nee, je hebt nog 43 jaar, 2 maanden en 8 dagen tegoed’.
Bij het ontwaken uit de verdoving, besluit ze een facelift en een liposuctie te laten doen, haar lippen te laten opspuiten met collageen, haar borsten te laten corrigeren… Kortom: ! ‘The Works’. Nu ze weet dat ze nog lang te leven heeft, loont het ruim de moeite.

Na haar laatste operatie komt ze totaal gerenoveerd uit het ziekenhuis en wordt gegrepen door een ambulance bij het oversteken van de straat. Dood.
In de hemel aangekomen vraagt ze aan God: ‘Ik dacht dat ik nog meer dan 40 jaar tegoed had !
‘Waarom heb je me laten omver rijden door die ambulance ?’
Zegt God: ‘Meid, ik had je niet herkend !!!’

Alweer een blog over Karin en ADHD?

Ik merk dat ik zelf de behoefte heb om erover te schrijven. Juist omdat ik vind dat er  weinig materiaal is wat echt goed inzicht geeft. Ik zelf heb naar aanleiding van mijn werk, theorie of cliënten nooit het verband gelegd dat ik wel eens ADHD kon hebben. IK vind ook dat er aan ADHD een nare bijsmaak hangt. Zonde eigenlijk want ik zie hetgeen wat ik heb niet als een nare bijsmaak.

Het is echter bekend dat het vaker de vrouwen zijn,  waarbij juist op latere leeftijd ADHD vastgesteld wordt. Ik denk dat dit komt omdat vrouwen over het algemeen als “liever en leuker” gezien worden. Daarnaast hebben vrouwen over het algemeen minder externaliserend gedrag. Ik zelf was als kind wel een wildebras, anders dan het gemiddelde meisje. Ook ben ik als kind wel eens bij de psychiater geweest hoewel daar verder niet zoveel bijzonders uitkwam. Ik had bijvoorbeeld ook een ritmische slaapstoornis. Op puberleeftijd begon mij dit toch wel te verontrusten. De huisarts kon me er niets over vertellen en ook in boeken was er niets te vinden. Pas tien jaar geleden leerde ik de term ritmische slaapstoornis kennen en nu koppel ik het ook aan mij ADHD. Hoewel ik bij veel stress en spanning nog wel eens wat ritmische bewegingen tijdens mijn slaap naar boven komen, kan ik zeggen dat ik hier verder geen last meer van heb.

Na de komt van het tweede kind werd organisatie en planning een stuk belangrijker om een gezin te runnen. Ik kwam hierdoor in de knel en ook stress verergerde bepaalde symptomen. Hierdoor kreeg ik de behoefte om het te laten onderzoeken en begon ik meer gedrag te zien in de context van ADHD symptomen. De reacties waren verschillend, sommige mensen waren verbaasd.. Jij ADHD? “maar je bent altijd zo rustig als ik met je praat”. Of “waarom wil je het weten, wat is de toegevoegde waarde.” Ik wist ook niet precies waarom ik het wilde, ik wilde in ieder geval weten of mijn vermoedens klopten. Zelfs mijn man had sterke twijfels bij mijn hypothese. Toen de psycholoog daadwerkelijk bevestigde dat ik ADHD had begon er een hele hoop op zijn plek te vallen. Mijn man begon er over te lezen en begon ook het verband te zien.

Ik ben Karin, dat was ik en zal ik ook altijd blijven. Ik heb juist heel veel sterke kanten en de ADHD zorgt voor veel power. Juist op deze sterke kanten ben ik gekomen waar ik ben. Ik ben blij met mezelf, ik ben een open en eerlijk mens en ik schaam me niet voor wie ik ben. Ik kan zo goed als met iedereen door een deur. Ik ben toegankelijk en maak makkelijk contact met mensen. Ik kan mij goed inleven en doen wat goed voelt zonder mij daarin iets van andere mensen aan te trekken. Ik kan zomaar staan zingen in de winkel, tegen mezelf praten of al zoevend op de winkelkar naar de kassa gaan.

Ik heb door de diagnose wel geleerd liever te zijn voor mezelf en uitleg te geven hoe dingen bij mij werken. Ik ben me aan realiseren dat sommige dingen voor mij nu eenmaal anders werken dan iemand zonder ADHD. Ik heb bijvoorbeeld lang gedacht dat ik dom was. Ik heb dan wel mijn HBO studie met zeer goede cijfers afgesloten maar mijn algemene kennis is echt waardeloos. Nu weet ik dat ik niet dom ben, maar dat wanneer iets mij niet interesseert ik het gewoon simpelweg niet opsla. Het lullige is, dat dit soms ook kan gebeuren met super simpele dingen. Mijn man zegt bijvoorbeeld je moet de deksel goed op de pot doen. “Ja he he denk ik dan logisch.” Ik luister dan al niet meer en bij de handeling zelf waarbij ik bijvoorbeeld pindakaas nodig heb is het klaar als ik de pindakaas heb. De deksel er dan goed op doen is voor mij niet een natuurlijke volgende handeling. Mijn man denkt dan ik heb het al 100 keer gezegd. Alleen ben Ik  al bij de volgende tien activiteiten. Ik kan bijvoorbeeld 100 keer een vakterm lezen, het woord niet onthouden maar de theorie in eigen woorden wel onthouden. Ik kan gesprekken met mensen voeren en zij kunnen over andere dingen vertellen en ik onthoud alles. Welke kleren die persoon aan had, hoe het weer was, de essentie van het gesprek. Alles is ook gekleurd met beelden, ik zie direct de beelden die er bij horen. Mensen en gesprekken hebben mijn interesse en daarom onthoudt ik dat en kan ik ook supergeconcentreerd luisteren. Waar mensen de neiging hebben om over het thema heen te praten, voel ik al heel snel waar het zit en ga daar direct op in. Als ik iets doe wat ik leuk vind kan ik daar mij voor 100 procent in verliezen. Nu weet ik dat dit de hyperfocus heet. Ik weet ook dat ik gefrustreerd raak als ik te weinig tijd heb om mijn te verliezen in deze hyperfocus. Ik weet nu ook dat het geen goed idee is om in zo een activiteit te duiken als de kinderen jengelig zijn. Ik wordt namelijk gefrustreerd als ik daar in gestoord wordt. Ik kan dat hebben met bijvoorbeeld tuinieren. Waar een “normaal mens” na  twee uur stopt kan ik rustig 10 uur in de tuin werken. Om de volgende dag met spierpijn wakker te worden. Heerlijk vind ik het om me te verliezen. Ik merk ook dat veel mensen zeggen; “nee joh, die kan geen ADHD hebben want met zus of zo kan hij zich juist heel goed concentreren. Toen ik stage liep als activiteiten begeleider kon ik soms gewoon vergeten dat ik de cliënt moest begeleiden omdat ik zo in die leuke activiteit zat. De wereld eromheen bestaat dan simpelweg niet meer. Gelukkig leerde ik tijdens mijn stage hoe dat werkte bij mij en kon ik het in toom leren houden.

Muziek en cabaret hebben ook mijn interesse en het kan zo maar zijn dat er in een gesprek een woord of zin voorbij komt waardoor ik meteen een heel refrein of een stuk cabaret in mijn kop heb zitten. Ik kan ook ontzettend genieten van iets kleins of iets wat ik voor weinig gescoord heb. Ik kan dan wel 20 keer zeggen, “mooi he, kijk dan!”. Waarbij mijn man dan zoiets heeft, ja na drie keer is het me ook duidelijk.

Een hele boel dingen zijn ook gewoon ontzettend grappig. Het kwijtraken van spullen en die terugvinden in de koelkast of uiteindelijk toch gewoon op de plek waar het hoorde. Verkeerde brandstof in je auto gooien, over mijn eigen voeten struikelen, een dansje maken op straat, er iets uitflappen, een paar uur bezig zijn met het opruimen van mijn sieraden, boodschappen doen en met van alles en nog wat thuis komen behalve het eten voor die avond.

Maar soms zijn al deze grappige dingen ook gewoon wel eens onhandig en vermoeiend.