Wat had ik graag gewild en wat vind ik het verdrietig, dat wij niet bij jou kunnen komen. Hoe jij niet anders kan, dan vluchten of vechten. Dat het niet een keuze is, maar slechts een onvermogen. Dat je echt wel anders wil, maar geen idee hebt hoe en daardoor steeds weer vastloopt. Je hoofd stoot en je glazen ingooit, zonder echt te snappen waar het toch steeds weer misgaat.
We zien dat kleine angstige jongetje…maar we komen er niet bij.. En wanneer jij op je kleinst bent, je geraakt wordt, je in hopeloosheid schiet, lukt het jou niet anders dan te knallen, te gooien, te vechten en jezelf helemaal te verliezen.. Geen houvast, geen baken, geen rots in de branding..
Nog eenzamer dan je altijd al bent.
Geen woorden in jou, om te zeggen, te verlichten, te dragen en te reflecteren. Geen woorden om jou mee te vangen. Ondanks de liefde die er voor je is, te weinig gezien, gehoord en begrepen. De intenties van degene die meer dan wat ook, van jou houden zijn niet voldoende gebleken. De combinatie van meerdere dingen, maakt dat jij daar nu in in je eentje staat te vechten. Het is vechten tegen het leven, alles wat je overkomt en waar je geen antwoord op weet. Zien we hoe klein en kwetsbaar je bent. Maar niemand mag je troosten, je vasthouden en je tranen zien. Tot nu toe lukt het niet jou te laten voelen dat je niet alleen vecht.
We zien dat je zoveel meer nodig hebt dan je familie en de tot nu geboden hulp. We weten dat we je opnieuw, in jou beleving in de steek laten. Het is het kiezen uit de minst kwade. De keuze die jou het meeste zal helpen, die voorbij jou muren kunnen gaan. Waarbij je zal voelen dat je kan vallen en er iemand is om je op te vangen. Zodat je leert dat je niet bang hoeft te zijn voor je eigen emoties, niet bang hoeft te zijn voor jezelf en de wereld om jou heen.
Wat had ik je graag kunnen garanderen, kunnen beloven dat na deze keuze, jouw leven is gered.
Recente reacties